Een festival als Moulin Blues schittert in zijn organisatie, nu voor de 34ste maal sinds 1986. We zullen dit weekend muzikanten ontmoeten die hier al menigmaal op de planken stonden, al was het dan maar samen met een BB King in 1998. Een idee om ook “The Night Before” het grote gebeuren mee te vieren was voor ons Rootstimers meer dan welkom. Cafe De Prins lag er op donderdag om 20h nog vredig bij... met de vraag in het achterhoofd hoe de “The Night Before” zal eindigen, stappen we binnen. Hebben een kort gesprek met Erik van Tilburg, frontman, zanger en harmonica van de Chicago Capitols, die de boel hier zullen laten ontploffen, maar dat wisten we toen nog niet. Samen met Jeroen Ansems op bruisende gitaar, Daan van der Vorst op sticky drums en op super cool bas Joni Houtman. Waar Erik bij de Hoodoo Monks zijn mosterd haalde, brengt deze hoodoo man hier gist in het vat. Met een groovy solo intro, gaan we ”Long Way From Home”, ook Lester Butler wandelt mee door de windy city in those years. Achter de hoek in 47th Street, sluit de ganse bende verder aan, Willie Dixon en Junior Wells, samen hand in hand met Bo Didley, Sonny Boy, JL Hooker en Howlin' Wolf. Terwijl Erik zingt “Are You ready For Me, I'm ready For You” zien we vooraan dansende vikings, terwijl achteraan een vol vat rood bruis, of spa rood voor de bobkes. Met nummers als “All Night Long” wordt de tijd gewoon vergeten. Van de West Coast stapt Smokey Wilson hier ook nog voorbij. Erik in zijn Zweedse Ockelbo T-shirt, waar hij tegenwoordig woont en les geeft in Breath Power, is een grootmeester in sfeer maken en “I'm A Soul Man & A Lonely Rider Too” past hem helemaal. In twee sets maakt hij ons ook “Fine As You Can Be”, met Jupiler in flesjes of blonde Hollandse limonade glaasjes, “Hey Bo Didley”. What a night before...Toen ik buiten stapte keek ik toch even omhoog, het dak lag er toch nog op, en was het uitkijken naar dag 1 van Moulin Blues waarover onze Marc de recensie schreef.

Na een nachtelijke bespreking met interview planning en met wat Jamaicaans vocht, stappen we om 12h door de festival camping, terwijl de Travellin' Blue Kings een instrumentale solo brengen van 500 meter stappen de grote tent in, terwijl deze vijfkoppige band op dit uur er al stevig swingend tegenaan gaat. De band sinds 2018 op de bühne, vormde zich door de corona periode tot een pure Belgische band met JB Biesmans (vocals, sax en harp), Jimmy Hontelé (gitaar), Patrick Cuyvers (hammond orgel en backing vocals), Winne Penninckx (bas) en Gijbels (drums). Hun actieradius is honderdmaal Tesla. Van High North Noorwegen tot Deep South Italië en van het Westelijk Brexit eiland tot ver weg in Polen. Hun roots liggen zo verspreid dat hun cocktail heerlijk smaakt. Denken we dan aan Blues Lee beer, The Big Four whiskey, Last Call gin, Shorty Jetson and His Racketeers shots, Howlin' Bill duvel, Hideway guinness, Rhythm Bombs rum en een Jim Cofey black. Uit hun vers album, just released in april 2022 “Bending The Rules”, horen we “Hold Your Horses” waar het volk hier even stilzwijgend de prachtige Fender met drie glinsterende pickups waarmee Jimmy ieder van ons bekoort, samen met backing vocals van Patrick op keys. Happy en lachende gezichten op deze mooie zonnige dag maken ieder blij, daarbij nog hun soulfull “Shut Eye” waar zanger JB zijn sax boven haalt. Blues met een snuifje gospel met “Gotta Get Away”. Vette slow blues op “If Only”. De jivende sfeer, met geslaagde ritmesectie van Winne en Marc, zit er al lang in. De harmonica even doorgeven aan de extra man uit de coulissen, onze presentator en pre-zanger TBK Stephan Hermsen met “Don't Want To Stop” This Feeling. Echte feest muziek verder met “A Stiffer drink”, meer hebben we niet nodig. Hoogstaand “Never Never Land” Shangri La the garden of Eden, allemaal ademloze nummers uit hun trotse nieuwe album, die intussen al genoteerd staat op nr14 in Amerika Album Hit Blues / Rock charts top 50 RMR USA, zeker niet te ontbreken op je platen- of CDwand.

Met Richville koos de organisatie voor klei uit de eigenste bodem met de meer dan ervaren Richard van Bergen (zang en gitaar), samen met de getalenteerde Jody van Ooijen, ook ex-Rootbag, leermeester, winnaar en veelzijdig genomineerde drummer. Richard al twintig jaar bekend op de planken, als je twee klassebakken bijeen zet krijg je iets wonderlijks, ook dat feestje mogen we hier beleven. Nederlandse party time boogie, beiden met sunglasses zorgen ze voor het mooie weer, al is het echt om te ontploffen met de brandende zon bovenop het tentzeil. Deels op zwart-witte juke joint gitaar, deels op bruine Gibson hollowbody, deels op zijn witte fender geven ze sliding plankgas, wisselend met slow relaxing blues waarin mooie staaltjes fingerpicking. Zo brengen ze ons: - "Home", "Gonna Let you Go", "Set Me Free", "Love Yourself", "Junk In The Trunk", "Thet's What You Do", "Nothing In This World", "Gettin' Real Good", "Lord Won't Fail Me", "Lightnin'", "Tell Me Your Name", "Nobody", "Give Me Your Heart". - All the time goed knikkende gezichten en knieën bij stevig luisterrijk drumwerk van Jody en een inspirerende hollow body solo op “All I Want”, gevolgd door daverend applaus, het zegt genoeg. Richard, als meervoudig muzikant gedurende al de jaren op Moulin Blues, neemt hier even het woord en herdenkt Fons Daamen die dit jaar van ons is heen gegaan. Hij was dertig jaar programmeur en hoorde bij de grondleggers van dit festival, ook ieders vriend. Dat gebeurde ook in de grote tent, hoorde ik achteraf, geen minuut stilte werd gevraagd maar een oorverdovend applaus volgde voor alle dierbare helpers van Moulin Blues en voor Fons, sommigen met traan maar ieder met krop in de keel. Check maar 's op bijhorende video, Richards' sliding hand en Jodys' hippe drums, o.a. bij hun laatste song “Running To My Baby” (video). Dan nog even verwijzen naar debuutalbum van 2019 met in april een tweede CD “Raw” geinspireerd op de hypnotiserende grooves van een RL Burnside waarover hier later meer.

We trekken rond half twee naar het hoofdpodium waarop een nieuwe verrassing uit de VS, een andere grote hedendaagse blues uit city Boston, GA-20, met Pat Foherty (zang en gitaar), Matthew Stubbs (gitaar) en Chris Anzalone (drums). Pat en Matthew, beide gitaristen, staken in 2018 de koppen bijeen na alweer een rijke ervaring. Matthew als ex-lead guitarist van Charlie Musselwhite, de witte bluesman. GA-20 is ook de naam van de beroemde Gibson amp. Ze zijn dan ook gericht naar de rijke fifties en early sixties. Een nieuwe single uit hun corona periode en hier als stevige ruwe blues opener “No No”. “Just Because “ You Left and Said Goodbye”, een trage plakker uit de fifties van Lloyd Price. Nrs uit hun CD “Does Hound Dog Taylor Live” “Give Me Back My Wig”. Luister ook naar de sfeervolle bijhorende you tube links gefilmd op dit festival. “She's Gone” met heavy slidewerk en stuwend ritme. Pat's gitaar is een special one met 4 pickups, wat ze in de 40'ies nog niet kenden. Wel dit volgend “It Hurts Me Too” released door Tampa Red in 1941, Hound Dog bijtelde dit verder uit in 1971, nu op een prachtige eigentijdse GA-20. “Let's Get Funky” hoeft geen vertaling noch verdere uitleg, lekkere solo slide. Gaat dan rechtsvoor op het podium zitten met gitaaar en wandelt richting the Crossroads, het befaamde kruispunt van Robert, met de leuze : "If You Don't Like The Blues, You're listening To The Wrong Shit ! " In de US spelen zij op allerlei party's, van baby borrels tot rock concerts. Bezige jongens brengen in september een nieuw album uit. “Try it and you might like it “staat er op hun album hoes, geloof me, ik ben fan, dit had zelfs een festival afsluiter kunnen zijn.

Even terug in de hete juke joint tent waarvan toch al één grote flap achteraan omhoog werd getrokken, van mij mochten alle zijkanten open, maar voor akoestiek en ook comfort werden houten planken dit jaar overal gelegd, zeker niet klagen dan over het zonnetje. Moulin Blues plukt hier met Jeremie Albino, een jonge Canadese singer-songwriter uit Toronto, die naar het boerenleven in Prince Edward County trok, waar het landleven en een decenium lang werken op boerderijen, hem aanspoorde zijn vaardigheden op het gebied van songwriting aan te scherpen. Met een dusty slide op zijn hollowbody speelt deze jonge nieuwkomer in de Americana, Country Blues & Roots scène nummers uit zijn debuutalbum “Hard Time” uit 2019. Tijdens de moeilijke corona jaren maakte hij daarbij nog enkele singles en EP's. Op een heel natuurlijke originele manier worden we meegevoerd naar zijn leven ver weg op het platteland in de provincie Ontario.

Op het hoofdpodium verschijnt een fenomenale stem, voor mij top of the bill vandaag, met een blues en soul potentieel om van te snoepen. De Altered Five Blues Band is al vijftien jaar rockend maar ver verscholen in de Midwest, Minneapolis Minnesota, nu duidelijk in opmars met grootse nominaties in de VS Blues Foundationvoor album of the year, song of the year en contemporary blues album uit 2021 “Holler If You Hear Me”. Waaruit een stomende rocker “Full Moon Half Crazy” en “Where's My Money”, wat uitblinkt zowel in tekst als in een hoger blues gehalte, vooral door Jeff Taylors' stem. Hij wordt bijgestaan door Jeff Schroeder op gitaar, Mark Solveson op bas, Alan Arber op drums en Steve Huebler op Hammond. Uit hun ouder maar even sterk album (2017) “Charmed and Dangerous” horen we de machtige titelsong, getuig maar weer met bijhorende video.

Lowland Brothers is het nieuwe project van frontman Nicolas Duportal en mag hier in vervanging spelen van de eerst geplande Duitse Bluesanovas. Nico kennen we al van de Rhythm Dudes, waarmee hij ook op Ospel stond. De vijfkoppige band bestaat verder uit Hugo Deviers en Maxime Genouel op gitaar, Damien Cornelis op Hammond orgel, Fabrice Bessouat op drums. Het wordt een Swampy Soul feestje met opeenvolgend volledig eigen nummers “Don't Let Me Fall” waarin very high zangnotes van Nico, “Don't You Cry Mother”, Love Reigns Over Me”, “Family Secret”, “Shadow Hero”, “Share Your Load”, “Things We Used To Do”, “We Should Not Be Here Tonight” (video), love song “Melania”, “Two Pounds Of Loaded Steal”, “High And Lonesome” en als bisnummer “Rolling Man” slow intro door Nico ingezongen waarna de band voortreffelijk invalt en dit feestje in extase afwerkt. Een virtuoos geslaagde band die je graag terug hoort.

Voor het optreden van Bywater Call stond Moulin Blues op het hoofdpodium even stil bij het overlijden van Fons Daamen die ruim dertig jaar programmeur en één van de grondleggers van MB was. Een eerbetoon waarbij het volledige bestuur op het podium verscheen, en waarbij er niet werd gevraagd om stilte, maar om een luid applaus voor alle dierbaren van Moulin Blues en hun boegbeeld Fons. Massaal gingen dan ook de handen op elkaar en kregen we allen het krop in de keel gevoel.

Full House in de grote tent met de zevenkoppige band Bywater Call, net als Jeremie Albino ook uit Toronto. Zijn nu duidelijk een blitzcarrière aan het maken. Wonnen in 2018 de talentenjacht van het Toronto Jazz fastival en behaalden tweede plaats datzelfde jaar in Memphis EBC. We zagen hen al enkele maal op Europese bodem en altijd in topvorm. Maakten een groots genomineerd en hoog geprezen debuutalbum in 2019, vol hevige powerfull blues, ingekleurd met briljante soul en gospel door Meghan Parnell (zang), Dave Barnes (gitaar), Bruce McCarthy (drums), Mike Meusel (bas), Alan Zemaitis (keys), Stephen Dyte (trompet), en Julian Nalli (sax). De volumineuze energieke stem van Meghan is onbetwistbaar het kenmerk van deze band. Zij verklapt ons de geboorte van een komend nieuw album Deze keer in een diep ingesneden diva kleed en met een princes Leia kapsel, verklapt zij ons de geboorte van een nieuw komend album in september, waaruit zij openen met One B4. De interactie met het publiek is heel warm, worden ook uitgenodigd tot meezingen. Ieder bandlid komt aan beurt, drum, bas en Hammond solo's, alsook van sax en trompet. In volgorde horen we alle eigen nummers uit debuutalbum “Bring Me Down”en “Silver Lining”, dan nog niet verschenen “I Remain”, “Falls Away”. “The Weight” een eigen versie als cover van The Band. Uptempo swingend “ Open Your Door “Arizona”. Steeds met krachtige meeslepende stem van Meghan. “Sign Of Peace”, “Locked Down”en “Left Behind” en als een feestvolle afsluiter “AM”. Meghan had geen bisnummer verwacht en twee security guys heffen haar hulpvaardig op het podium, “Talking Backwards” wordt dan de kers op de taart. Wil je ook nog weten vanwaar hun naam de oorsprong kent, luister dan naar hun aankomend interview op deze site.

De jonge Engelse PM Warson zocht tijdens zijn studies in Londen de oude Delta blues op, naast vroege jazz en rock 'n roll. Na een paar succesvolle singels, als modernist met retro soul, bracht hij zijn debuutalbum uit in 2019 “True Story”.We zien een prachtige verschijning van hem tussen twee dames die de benaming backing vocals teniet doen, mogen mee naast hem alle aandacht opeisen, links met mooie stem, recht met tenor en bariton sax, een lust voor het oog. Allemaal eigen nummers als “Game of Chance”, “Leaving Here”, Losing & Winning”, “Seen You Around”, “Out Of Mind”, “To Be Alone”, “Nowhere To Go” en “Matter Of time”. Enige bewerking in een cover van ray Charles “I Don't Need No Doctor”. Afsluiten doet hij met de songs “Conversation”, “Don't hold Me Down”, “Tell Me”, “Leaving here”, “Every Day” en een happy en bruisend bisnummer ook van Ray, nl. “Hit The Road Jack” (video). Door de overlappende concerten, doorgaans 15min begin en einde ieders concert, wordt het niet gemakkelijk en moet je kiezen. Daardoor merk je dat kwaliteit en sfeer in de kleine tent niet moet onderdoen voor de grote, ik bleef dan ook tot het eind van deze verkwikkende ontdekking.

We hebben drie jaar gedroomd van de dag dat we weer op Moulin blues staan. Nu eindelijk, “here we all are”, onder bluesvrienden en lachende gezichten. De depressie is over en als beloning hoef je gewoon de volgende tent maar binnen te stappen, net als Bywater Call toch veiliger met oordopjes. Op een festival krijg ik dikwijls een verlangen om enkele fantasten uit verschillende bands bijeen te zien en niet alleen voor de finale. Eendracht maakt macht, dat geldt niet alleen voor wapenschilden. Die droom verschijnt hier met Birdmens. Enkele fantasten staken tijdens corona de koppen bijeen, vormden een nieuw project, vanuit hun keuken, eet- en slaapkamer, op een album” Lockdown Loaded” en kijk wat een band met Ian Siegal & Jon Amor (vocals, lead & rhythm guitar), Bob Fridzema (keys), Joel Fisk (guitar), Jonny Henderson (toetsen), Dave Doherty (drums), Giles King (harmonica) en Rob Barry (bas). Sommigen noemen het kakofonisch, terwijl juist dat misschien wel het hogere schuifje haalt. We luisteren naar een ruige en volumineuze stem van Ian bij “Cat Drugged Up”. Een overwelmende Swampy Delta song waarin we de rekening moeten betalen van de huidige fucked up wereldsituatie, coronatijd en klimaatverstoring, met een Mad Max aan het Oostfront. Uit hun verse album speelde ze: “What's The Name”, puur Delta bluesy “Holler”, song geschreven door Amor, Dorothy en Fisk “Sheriff “, “Heal Thyself”, opwindend “Hipbone”, “Cover It Up”, “Diggin' That Rut”. Verder keep on rolling met “Juggernaut, “Hard Pressed”, “Fallin' On Down” en “Red telephone”.

De vijfkoppige veelbesproken Engelse band The Achievers uit Gloucestershire, geeft hier in de kleine tent een dubbele set. Twee uur blues, gospel en soul met happy dansvloer sound. In de UK en internationale muziek scene verwierven ze met hun album “The Lost Arc” uit 2019, verschillende awards. Hun interesse naar American Vintage Dance Music en Early Rhythm & Blues laat niet alleen deze tent bol staan, ook onze hongerige en dorstige buiken. De eerste act genieten we van verfrissende songs als "Rabitz", "The Coockoo", "Qualities", "Sabrina", "In Your Bed", "Feeling", "Dynamite", "Easy Going Days" en "Little Girl", vol sublieme harmonica en gitaar solo's, van een heel gedreven band bestaande uit: Steven Ferbrache (gitaar en zang), Rufus Fry (harmonica en zang), Aron Attwood (drums en zang), Jack Thomas (bas) en Robert Holmes (gitaar en zang). Hun tweede set evenaart hun dansbare eerste act, met een cocktail van Rhythm & Blues, Soul en Gospel. Nummers uit hun live album 2018 en uit hun befaamde CD “The Lost Arc”: "How Long", "Ebly", "Blootshot Eyes", "Free Hugs", "Don't take It Out", "Me & You", "Just Keep Going On", "Ru's Thing", "See Me Back Jesus" en "No One Remembers". Nog een speciale bedanking van Steven aan booking manager Esther die alles voor hen onder contole bracht en ook de hele organisatie van Moulin Blues !

Op het hoofdpodium komen de laatste drie big shots, al zijn deze heren ook met z'n drie. Deze driekoppige Texaanse band legt de nadruk op één instrument, waar ze van dromen, waar ze mee leven, waar ze met geboren zijn, zeg maar Texas flood zoals SRV het voorspe(e)lde. Deze Texas Blues Guitar Summit bestaat uit James Anson Funderburgh is vanaf 1978 frontman van de groep “The Rockets”. Met deze groep bracht hij in 1981 het debuutalbum “Talk To You By Hand” uit. Van het gitaarspel van deze Texaanse gitaarvirtuoos zeggen de kenners, dat hij het niveau haalt van grootheden als T-Bone Walker, Gatemouth Brown en Albert Collins. Mike Morgan oogstte in het verleden veel succes met zijn bekende begeleidingsband the Crawl. Deze Texaanse gitaarvirtuoos brengt een pleiade van verschillende stijlen. Zowel uptempo nummers als ingetogen blues, funky songs en pure rock 'n roll. Stilzitten is helemaal niet aan de orde. Shawn Pittman is de jongste van de drie maar dat zegt helemaal niets over zijn muzikale prestaties. Pittman gold jarenlang als groot talent en is inmiddels een gevestigde naam. Het is werkelijk een uitstekende gitarist en staat absoluut zijn mannetje als zanger. Hij brengt lekker rauwe Texas Blues. Deze drie frontmannen worden ondersteund door Drew Alain op bas en Kevin Schermerhorn op drums. De songs “Just Want to Get to Know You” en “Something Is Got To Give” bewijzen hier alles van James en Mike. JB Lenoir 's “Mama Talk To Your Daughter” geeft Shawn dan weer de de kans. Het ganse optreden getuigt van hoge scholing en ervaring, al miste ik toch de duels die een 3G te beurt zou kunnen geven. Het zijn uiteraard alle drie wel heer en meester op de snaren. Dit instrument gaf hen de mogelijkheid de ganse wereld te verkennen als eenvoudige wereldburger zoals jij en ik. Hun bucketlist hoor je in het interview dat binnenkort op deze site verschijnt.

Robert Jon & The Wreck staat voor eigentijdse Southern Rock van een meer dan enthousiaste man die in 2011 het licht van zijn gitaar zag en samen met The Wreck zijn buurt verliet in Zuid California (Cerritos) , om met hen sinds 2015 de wereld vanop het podium te bekijken, wat hij hier ook al deed in 2018, met Andrew Espantman (drums), Warren Murrell (bas), Bob Fridzema (keys) en gitarist Henry James met een grote G. Zij maken sinds 2015 minstens één album per jaar. Zo verscheen ook het album van 2022 “Wreckage”. Ze openen met een overweldigend “She's A Fighter”, oordopjes gezocht dat wel. De tent staat propvol, het Haachtse bier is zelfs moeilijk te bereiken. Henry James mag zijn kunnen presenteren op een hemelse manier, “Oh Miss Carolina”, zijn solowerk doet niet onder aan dat van Jon. Southern Soul in “Work It Out” brengt de ganse massa in vervoering. In “The Death Of Me” worden alle remmen losgegooid, het viking gehalte stijgt destemeer. Of de Vikings Canada al voor Columbus bereikten is hier ook duidelijk. Voor wie nog meer wil “Blame It On The Whiskey”. Ook mogen drie leden van Bywater Call de groep vervoegen , voor twee nummers nl sax, trompet en zangeres, Julian Stephen en Meghan, daarbij nog even om het feestje volledig te maken ook gitarist Dave Barnes in “Everyday”. Een band waar je echt een energie boost kan krijgen ook al is het bijna midnight.

Ook de Juke Joint tent geraakt vol voor Cedric Burnside. De 42 jarige telg van de Burnside familie uit Holy Springs, kleinzoon van de befaamde RL Burnside. Weet niet alleen waar de blues vandaan komt, maar brengt deze ook met hart en ziel naar ons toe. Granny Award winner van best traditional album “ I Be Trying “, opgenomen in de huisstudio van Al Green en Buddy Guy. Brengt rasechte maar moderne North Mississippi Hill Country Blues, met grote hoofdletters. Het ritmisch monotoon gitaarspel met opzwepende stem is zijn kenmerk dat teruggaat naar Afrikaanse oorsprong. Mocht op dertien jarige leeftijd zijn vader bluesdrummer Calvin Jackson vervangen in de touringband van RL Burnside. Vervoegde sindsdien talrijke bands, nu op eigen benen en eigen album, waarop ook de oudste van zijn 3 dochters meezingt. Om zijn ritme te leren proeven vangt Cedric aan met een drietal akoestische nummers zoals het wondermooie “The World Can Be So Cool”, een song dat in je achterhoofd blijft naklinken. Als zijn drummer hem dan vervoegt wordt het heel duidelijk waar hij met zijn ritme ons wil brengen. Zo volgt “We Made It” waarin je je afvraagt waar de basman staat. Cedric speelt op een totaal eigen manier zijn zes snaren. De drummer hoeft hem gewoon te volgen als een soundbox. Zo ook “Please Tell Me Baby” zelfde monotoon ritme wat uitblinkt in zijn simpelheid. Wel aanstekelijk vooraan, waar stilaan de dans op gang komt. Deze rasechte moderne North Hill Country Blues vloeit over zijn ganse oeuvre. Moet even pauzeren daar hij twee vechtersbazen opmerkt, nee geen sympathy for the devil here, maar de twee heren blijken al te hebben begrepen dat we hier, zoals Cedric zegt, alleen een happy toestand willen. Zijn opzwepende stem teruggaand naar die Afrikaanse roots wordt steeds duidelijker in “I'm Hurting”, “Hands Of That Girl”, “Step In”. Na zijn concert heb je zeker een bredere kijk op wat Afro ritmes kunnen brengen.

Afsluiter dit jaar in de grote tent is deze Southern Fireball, Nikki Hill, zij zong al in haar jeugd met haar twee zussen in de gospelkerk, dan wel uitgegroeid als New Queen Of Rock 'n Roll, haar tweede bijnaam. Zij wordt bijgestaan door Laura Chavez op gitaar, Ed Stocksahl op bas en Marty Dodson op drums. Net als de Haachtse blonde op de bartafels, druipt het podium van fenomenaal grootscheepse sound en zang, met eigen songs als “Oh My” en “Her Destination”, “ Just Can't trust You” (video). Tegen 01h staat de tent staat toch nog meer dan halfvol. Misschien wordt het voor iedereen wat laat, de interactie met het publiek blijft op een klein pitje. Dit 35ste feest van Moulin Blues was weer een schot in de roos dankzij de ganse organisatie en alle helpers, het verliep ook allemaal vlekkeloos waarvoor dikke proficiat!

Guy Cuypers

Foto © Walter Wouters

Meer Foto © Walter Wouters

video Nikki Hill: Just Can't Trust You

video : RJ&TW met Meghan Parnell

video Altered Five Blues Band: Charmed and Dangerous - With A Little Help from My friends